Ciekawi elblążanie – Paweł Płoski

Takich specjalistów w Polsce jest naprawdę niewielu. Paweł Płoski jest kierownikiem działu literackiego Teatru Narodowego, autorem raportów badających stan polskiej sceny teatralnej. Elblążanin współpracuje też z gazetami poświęconymi sztuce, m.in. z czeskim dwumiesięcznikiem „Svet a divadlo”, którego jest korespondentem.

Antek Rokicki: - Proszę powiedzieć, jak i kiedy zaczęła się Pana przygoda z teatrem.

Paweł Płoski: - Rozpoczęła się ona jeszcze kiedy byłem nastolatkiem. Ważnym doświadczeniem było spotkanie z Niną Dziwniel-Stępką w Młodzieżowym Domu Kultury. Kameralna atmosfera, hektolitry herbaty, kilka przyjaźni i oczywiście teatr… Gdybym tam nie bywał, to kto wie jak potoczyłyby się moje losy. Pracowałem też w grupie teatralnej w Wojewódzkim Ośrodku Kultury, u pani Bożeny Sielewicz. Z perspektywy lat zyskałem tam cenną wiedzę – miałem bowiem okazję oglądać od kulis organizację elbląskich festiwali, podpatrywać przy pracy naprawdę dobrych menedżerów kultury.

- Jak wygląda Pana codzienna praca w Teatrze Narodowym?

- Od dwóch lat jestem kierownikiem działu literackiego. Bezpośrednio zajmuję się wydawnictwami teatru oraz edukacją. Praca w tej instytucji pozwala zetknąć się z legendarnymi ludźmi teatru – Jerzym Grzegorzewskim, Jerzym Jarockim, Stanisławem Radwanem. Nie wspominając o plejadzie niezwykłych aktorów – w zespole Narodowego są m.in. Janusz Gajos, Anna Seniuk, Danuta Stenka, Jerzy Radziwiłowicz czy Małgorzata Kożuchowska.

- Wiem, że swoją wiedzę z zakresu teatrologii wykorzystuje Pan też przy pracy w różnych redakcjach…

- To prawda. Jestem redaktorem miesięcznika „Teatr” – jednego z najstarszych czasopism kulturalnych w Polsce, które prezentuje polską i światową scenę teatralną. Od ośmiu lat jestem też korespondentem czeskiego dwumiesięcznika teatralnego „Svet a divadlo”. Czechów interesuje to co się u nas dzieje – premiery, twórcy, skandale, a nawet plany reform teatralnych.

- Proszę powiedzieć coś o badaniach, jakie Pan przeprowadził.

- Zajmuję się badaniami organizacji życia teatralnego w Polsce. Współpracowałem z prof. Dorotą Ilczuk i Fundacją Pro Cultura przy opracowywaniu „Programu rozwoju kultury w Warszawie w latach 2009-2020”. Ważnym doświadczeniem było przygotowanie, na zamówienie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, raportu o przemianach organizacyjnych w polskim teatrze w latach 1989–2009 na potrzeby Kongresu Kultury Polskiej. To w końcu odpowiedzialne i pasjonujące zadanie. Teraz przygotowuję dla Instytutu Adama Mickiewicza raport porównawczy o przemianach polityki teatralnej w krajach Europy Wschodniej.

- Przez dwa lata publikował Pan na łamach „Magazynu Elbląskiego”, pisał Pan m.in. o historii teatru w naszym mieście. Co ważnego wyróżnia nas spośród innych miast?

- Trzeba przyznać, że Elbląg może się pochwalić sporymi tradycjami teatralnymi. Obok Krakowa czy Poznania to właśnie renesansowy Elbląg zapisał się w historii jednymi z pierwszych przestawień teatralnych na ziemiach polskich. Co szczególnie ważne, Elbląg ma doskonale opisane dzieje swej „sceny prowincjonalnej” – za sprawą przedwojennego niemieckiego historyka Brunona Satori-Neumanna, który świetnie odtworzył trzysta lat jej losów. Warto by wreszcie przetłumaczyć jego opracowania.

- Jak często odwiedza Pan rodzinne strony?

- Przyznam, że Elbląg odwiedzam 4-5 razy w roku. Tutaj mieszka moja rodzina, zatem pojawiam się w każde święta. Mam wielu znajomych elblążan, którzy mieszkają i pracują w Warszawie. Z niektórymi nawet spotkałem się w pracy. Gdyby ktoś kilka lata wcześniej powiedział nam, że spotkamy się z powodów zawodowych w bufecie Teatru Narodowego, to byśmy się głośno śmiali!


- Na koniec proszę zdradzić, jakie wspomnienia wywiózł Pan ze sobą do Warszawy?

- Pamiętam, że gdy jeszcze mieszkałem w Elblągu wiele osób narzekało: „tu się nic nie dzieje”. Zawsze byłem przekonany, ze tkwili w błędzie. W mieście zawsze było dużo do zrobienia. Wspominam zatem ciepło nie tylko WOK i MDK, ale też i harcerstwo – ZHP. To właśnie w Elblągu, dzięki spotkaniom z wieloma wspaniałymi ludźmi; dzięki rzeczom, które robiliśmy wspólnie, zyskałem wiedzę i siłę, które bardzo mi się później przydały i chyba wciąż z nich czerpię.

***
"Ciekawi elblążanie" to cykl artykułów na Info.elblag.pl
Co tydzień w niedzielę prezentujemy ciekawe osoby, które były lub są związane z naszym miastem.