Józef Łapiński był absolwentem Wydziału Malarstwa na PWSSP w Gdańsku. Uprawiał malarstwo, grafikę i rzeźbę.
W latach 1969 – 1975 artysta pracował jako instruktor w sekcji plastycznej w MDK, a później w Muzeum Elbląskim. Józef Łapiński brał czynny udział w Salonach Elbląskich. Artysta miał wiele wystaw krajowych i środowiskowych. Za całokształt działalności otrzymał nagrodę od ETK w 1977 roku, został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Choć utracił wzrok, nie przestawał tworzyć i brać aktywnego udziału w życiu miasta. Zmarł w Elblągu, w maju 2004 roku.
W swoich pracach Józef Łapiński poruszał głównie tematykę wspomnień obozowych oraz nawiązywał do pejzaży kojarzących się z okolicą Stutthoff. Są to prace realistyczno – refleksyjne, które cechują: miękki modelunek i łagodne kontrasty. Niejednokrotnie w przedstawieniu scen obozowych pojawiają się elementy groteskowe. Artysta nie stronił również od karykatury, którą posługiwał się, gdy malował osoby kojarzone z życiem publicznym i kulturalnym, przyjaciół lub autoportrety.
W pracach artysty widać wyraźnie, jaki miał on stosunek do swoich bliskich, ponieważ obrazy przedstawiające jego rodzinę są przepełnione ciepłem.
Dzieła wspomnieniowe takie, jak: „Powrót z pracy”, „Gwiazdka w obozie”, „Marsz śmierci” wraz ze spisanymi wspomnieniami artysty ze Stutthof, zostały wydane przez Muzeum Stutthoff w 1985 roku. Dzięki pracom Józefa Łapińskiego, można zobaczyć prawdziwy zapis historyczny życia codziennego więźniów w obozie. Wspomnienia artysty, jako naocznego świadka dokonywanych w Stutthoff zbrodni, są autentycznym dokumentem, choć przekazanym graficznie. W wydanej, przez Muzeum w Sztutowie, książce znaleźć można portrety więźniów, sceny znęcania się, egzekucje oraz codzienne życie i prace więźniów. Rodzi się zatem przypuszczenie, że praca artystyczna była dla twórcy swoistą terapią po głębokiej traumie.
