Elbląski Ratusz Starego Miasta

Ratusz był najważniejszą świecką budowlą średniowiecznego miasta. Mimo tego nie był to obiekt budowany w pierwszej kolejności.

Początkowo siedziba władz miasta mieściła się w kamienicach przy rynku. Dopiero po okresie gospodarczego rozwoju, często kilkadziesiąt lat po uzyskaniu praw miejskich, decydowano się na budowę odrębnej siedziby władz miasta.

Ratusz Starego Miasta w Elblągu powstał na początku XIV wieku. Został usytuowany przy Starym Rynku, naprzeciwko kościoła św. Mikołaja. Budowę wieży ukończono w roku 1332, a w roku 1556 dokonano przebudowy obiektu w duchu renesansowym.

Ratusz pełnił swoją funkcję do tragicznego dnia 26 kwietnia 1777 roku, kiedy od uderzenia pioruna zapalił się kościół św. Mikołaja. Pożaru nie udało się opanować i przeniósł się na sąsiednie zabudowania. Ratusz spłonął. Trwały dyskusję nad jego odbudową. W mieście stworzyły się dwa stronnictwa. Jedno, związane z dawnym patrycjatem, zamieszkujące Stary Rynek i okoliczne ulice, nalegało na odbudowę ratusza na dawnym miejscu.

Drugie, składające się głównie z „nowej” arystokracji, związanej często z nową władzą (jak wiadomo Elbląg od 1772 roku był w granicach państwa pruskiego), zamierzało skorzystać z okazji i przenieść najważniejszy budynek miasta w inne miejsce. Właśnie ten drugi pomysł został zaakceptowany przez władze pruskie, którym również zależało na zmianach w Elblągu i w latach 1779-1782 powstał nowy ratusz Starego Miasta, usytuowany na tzw. Nowym Rynku – potem Placu Fryderyka Wilhelma. Obecnie jest to Plac Słowiański. 

W latach 1891-1894 przebudowano obiekt, a właściwie wybudowano w tym samym miejscu zupełnie nowy budynek ratusza z charakterystycznymi wieżami, znany z wielu przedwojennych widokówek. W czasie działań wojennych został spalony.

Po wojnie częściowo odbudowany, pełnił początkowo funkcję hotelu robotniczego „Zamech-u”, a w latach 80-tych XX wieku został „przerobiony” na hotel wielogwiazdkowy (z tą ilością gwiazdek też różnie bywało).