Przestępstwo przemocy - spektakl Aż do bólu

Elbląska komenda podjęła współpracę z Teatrem im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. Aktorzy przedstawiają na deskach Małej Sceny spektakle dotyczące różnego rodzaju problematyki, którą zajmuje się policja. W miniony piątek i poniedziałek młodzież gimnazjalna miała możliwość obejrzenia "Aż do bólu". Przedstawienie dotyczyło problemu przemocy, znęcania. Po spektaklu odbyła się debata, w której uczestniczyli policyjni specjaliści, aktorzy oraz Dyrektor teatru.

 "Aż do bólu" to sztuka napisana przez Williama Mastrosimone w reżyserii Bartłomieja Wyszomirskiego. Grają w niej Leszek Czerwiński (Raul - sprawca), Anna Iwasiuta (Marjorie - ofiara), Sawa Fałkowska (Patrycja) i Anna Suchowiecka (Terry). Spektakl zaczyna się od sceny, gdy do domu, w którym mieszkają trzy samotne kobiety, podczas nieobecności dwóch z nich wdziera się obcy mężczyzna. Pod pozorem spotkania ze znajomym, a następnie zatelefonowania nawiązuje on rozmowę z Marjorie. Mężczyzna staje się natarczywy, agresywny i próbuje zgwałcić kobietę. Jednak ta, po długiej szarpaninie, przy użyciu środka owadobójczego oślepia go, związuje, wpycha do kominka. Kiedy wracają jej koleżanki, nagle role się odwracają i Raul staje się ofiarą Marjorie, która zaczyna się nad nim znęcać w ramach odwetu. Marjorie bojąc się, że mężczyzna zostanie uniewinniony i nie będzie odpowiadał za próbę gwałtu, a sama będzie odpowiadać za uszkodzenia jego ciała, w szoku podejmuje decyzję, żeby zabić Raula.

"Aż do bólu" to jeden z przypadków przemocy ujęty literacko w postaci sztuki teatralnej. Takich sytuacji jest wiele, ale zawsze wydaje nam się, że to nas nie dotyczy i nie spotka. Niekiedy bezbronna ofiara przeistacza się w sprawcę. Tak też dzieje się w sztuce. W piątkowym i poniedziałkowym spotkaniu na Małej Scenie, oprócz aktorów i Dyrektora Teatru im. Aleksandra Sewruka Mirosława Siedlera, udział wzięli przedstawiciele Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego oraz Wydziału Prewencji Kryminalnej i Wykroczeń Komendy Miejskiej Policji w Elblągu. Jak mówiła Anna Iwasiuta, grająca w spektaklu ofiarę przemocy i próby gwałtu, jest to dla niej rola wyjątkowa, trudna. Do jej zagrania potrzebna była głębsza analiza problemu przemocy. Młodzież, zapytana przez policjantkę prowadzącą debatę o reakcję na sytuację, kiedy ktoś wchodzi do mieszkania staje się agresywny, używa przemocy, odpowiadała jednoznacznie - trzeba reagować, bronić się. Jedna z dziewcząt przytoczyła jedną z początkowych scen, kiedy Marjorie wołała męża prosząc by zszedł na dół, co mogłoby dać sprawcy do myślenia, że kobieta nie jest jednak sama w domu. Młodzież próbowała postawić się na miejscu kobiety opowiadając, jak zachowałaby się w podobnej sytuacji. Przedstawienie wzbudziło wielkie poruszenie wśród widzów. Tego rodzaju przedsięwzięcia cieszą się wśród młodzieży dużym uznaniem z uwagi na możliwość wymiany poglądów, refleksjami - nie tylko nad własnym życiem oraz możliwością rozmowy z fachowcami na temat różnego rodzaju problematyki m.in. związanej z przemocą, znęcaniem.

- Przemoc domowa należy do kategorii najcięższych przestępstw, gdyż są one trudne do udowodnienia. Przemoc dzieje się w "czterech ścianach". Nie ma świadków. Dane statystyczne Policji i prokuratury nie oddają dokładnej
liczby przestępstw. Często zdarza się tak, że słyszymy za ścianą płacz dziecka, krzyki kobiety, jednakże w społeczeństwie wciąż funkcjonuje stereotyp, że "to nie moja sprawa". Możemy pomóc ofiarom, reagując na to, co się dzieje. Musimy mieć świadomość, że każda reakcja, telefon, informacja, chociażby anonimowa może zapobiec nieszczęściu. Psycholog, który odbywa rozmowy z kobietami, będącymi bezpośrednimi ofiarami przemocy ze strony męża, konkubenta czy nawet syna, podkreślał, że kobiety pytane dlaczego nie zgłaszały sprawy wcześniej, odpowiadają, iż nie czuły się na siłach. Impulsem, który skłonił je do zgłoszenia sprawy była reakcja innych osób - wskazuje Justyna Grzeczka z zespołu prasowego KMP w Elblągu.

Nie można być obojętnym

-Osoby dotknięte przemocą niejednokrotnie same nie radzą sobie z problemem. Jeden z funkcjonariuszy przytoczył przykład kobiety, która widziała "poprawę" zachowania męża mówiąc, że w poprzednim miesiącu przepił całą wypłatę i pobił ją cztery razy, a w bieżącym miesiącu przepił tylko pół wypłaty i pobił ja "zaledwie" dwa razy. Ofiary biorą odpowiedzialność za zachowanie sprawcy, starają się go zrozumieć, często tłumaczą m.in. złym dniem czy problemami w pracy. Jest to tzw. współuzależnienie. Ofiarom trzeba pomóc, gdyż one same tego nie zrobią.
Nie wolno być obojętnym - dodaje Justyna Grzeczka.

Przemoc ma miejsce nie tylko w domach, ale i w szkołach. Dzieci i młodzież znęcają się nad kolegami zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Powody są często naprawdę błahe. Począwszy od tego, że ktoś nosi okulary, ma inny kolor skóry, nie radzi sobie z nauką czy pochodzi z biedniejszej rodziny. Wystarczy powiadomić wychowawcę klasy, pedagoga, dyrektora, aby pomóc takiej osobie. Dzięki temu można zapobiec tragedii. Nie wolno myśleć, że to donosicielstwo. Każdy niepokojący sygnał pozostanie między osobą, której się zgłasza a osobą zgłaszającą. Tak naprawdę to od nas - społeczeństwa zależy to czy liczba przestępstw będzie malała czy rosła.

- Należy pamiętać, że przestępstwo może zgłosić każdy. Najważniejsze jest mieć do tego determinację i wolę. Każde takie zgłoszenie zostanie przyjęte przez policję i w sposób rzeczowy i fachowy rozpatrzone. Zarówno ofiara, jak i osoba zgłaszająca są chronione przez Policję. Dane osoby zgłaszającej zawsze pozostają anonimowe, a ofiary przemocy otrzymują pomoc psychologa. Problem przemocy można zgłaszać nie tylko Policji, ale również w innych instytucjach pomocowych m.in. w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej czy Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie - mówi Justyna Grzeczka.

Pamiętaj!

Widzisz przemoc? Zareaguj!

Obojętność = przemoc