Elbląg po 1237 roku

Od założenia miasta w 1237 roku, do czasu wcielenia go do Korony Polskiej, na mocy postanowień Pokoju Toruńskiego 19.10.1466 roku, w Elblągu panowali Krzyżacy.

Przez następne 306 lat miasto znajdowało się pod jurysdykcją polskich królów, sytuacja polityczna zmieniła się dopiero po I rozbiorze Polski podpisanym w dniu 5.08.1772 r. przez państwa ościenne (Rosję, Austrię i Prusy). 13 września tego roku, do Elbląga wkroczyły wojska Fryderyka II wprowadzając istniejące w Prusach reformy. Przez 173 lata miasto znajdowało się pod panowaniem pruskim i niemieckim. 10.021945 r. do Elbląga wkroczyła Armia Czerwona, która ociągała się znacznie z przekazaniem "kluczy" do miasta polskim władzom.

Dopiero 19.05.1945 r., w gmachu obecnej Poczty Głównej przy Pl. Słowiańskim, gdzie wówczas mieściła się Wojenna Wojskowa Komendantura Radziecka, uroczyście oddano władzę prezydentowi miasta Wacławowi Wysockiemu. Ppłk. Nowikow przekazał "klucze" do miasta powojennemu prezydentowi znacznie później, niż został on powołany na urząd (2.04.1945 r.).

W XVIII i XIX w. Elbląg był wielokrotnie okupowany przez obce wojska, a ich stacjonowanie na terenie miasta i zapewnienie utrzymania rujnowały lokalną gospodarkę i zubażało mieszkańców. Elbląg jeszcze długo po opuszczeniu przez obce siły zbrojne borykał się z problemami finansowymi, spowodowanymi zaciągniętymi długami.

W latach 1625-1635 oraz 1655-1660 i 1703-1710 Elbląg był okupowany przez wojska szwedzkie w latach 1698-1700 przez wojska brandenburskie, w latach 1710-1712,1734-1736 oraz 1758-1762   przez carskie wojska  rosyjskie, w 1712 roku przez wojska saskie, w latach 1807 i 1812-1813 w Elblągu stacjonowały wojska francuskie Napoleona I  Bonaparte.

Czesław Latoch