Znakomite kreacje aktorskie, moc wzruszeń, gromkie brawa, czyli pierwszy dzień Festiwalu ...Czy to jest kochanie?

Za nami pierwszy dzień XVI Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Słowa ...Czy to jest kochanie? Atrakcją na jego zakończenie był spektakl, warszawskiego Teatru Capitol, „Drugi Rozdział" Neila Simona.

George (Piotr Grabowski) miał szczęście – spotkał kobietę, którą kochał z wzajemnością, z którą stworzył zgodne małżeństwo. Nawet po 10 latach chodzili ze sobą trzymając się za ręce, mieli o czym rozmawiać, a ich miłość była przedmiotem zazdrości znajomych. Ale jak to w życiu bywa, jego szczęście nie trwało wiecznie. Przerwała je śmierć żony. Psychoterapia pomogła mu wrócić do codzienności, ale nie była w stanie wymazać bólu i tęsknoty za ukochaną.

George ma brata, lekkoducha. Leo (Bartek Kasprzykowski), w jedyny znany sobie sposób, stara się pomóc bratu w wyjściu z rozpaczy. Organizuje mu randki z coraz to dziwniejszymi singielkami. Sam, nie do końca radzi sobie z własnym, rozpadającym się małżeństwem. Lekarstwa na frustracje z tym związane szuka w romansach.  
 
Równie niezadowoloną z własnego małżeństwa jest Fay (Daria Widawska). Fay jest przyjaciółką Jenny (Tamara Arciuch). Obie panie widz poznaje, gdy kobiety rozmawiają o właśnie zakończonym małżeństwie Jenny. Przyjaciółka namawia świeżą rozwódkę do spotkania z inteligentnym wdowcem.

George przez pomyłkę wykręca numer telefonu Jenny. Niepozorna, ale zabawna, konwersacja budzi w obojgu zainteresowanie, które doprowadza do spotkania. Niespodziewanie dla obojga błyskawicznie zakochują się w sobie i dwa tygodnie później biorą ślub.

Nie jest to jednak bajka, więc po ślubie nie żyją długo i szczęśliwie. Przeszłość odbija się czkawką i wkrada w początkową sielankę. George, który tęskni za zmarłą żoną,  staje się przykry dla Jenny. Natomiast Leo i Faye wdają w romans.

Tak splatają się losy czworga ludzi, dla których zaspokojenie potrzeby miłości, nawet gdy nie od razu zdają sobie z tego sprawę,  jest sensem ich życia.

Mimo komediowej formy przedstawienia widz niepostrzeżenie zostaje wciągnięty w emocje targające bohaterami. Nie sposób nie odnaleźć w nich własnych przeżyć, wątpliwości czy nadziei. Bardzo zabawny i wzruszający spektakl, wzbudzający nie tylko salwy śmiechu, ale również wyciskający łzy wzruszenia i pobudzający do przemyśleń.

Kto nie mógł obejrzeć go wczoraj, może żałować.