„Moje Szymborskiej czytanie” – wieczór poświęcony poezji Wisławy Szymborskiej

13 marca, o godz. 18:00 odbędzie się kolejne spotkanie w ramach cyklu Elbląskiej Sceny Literackiej, tym razem poświęcone twórczości niedawno zmarłej Wisławy Szymborskiej.

„Moje Szymborskiej czytanie” – to nie tylko prezentacja wierszy nobliski, ale także swoisty hołd naszych rodzimych twórców. Wiersze autorki zaprezentują poeci związani z Alternatywnym Elbląskim Klubem Literackim, działającym przy Teatrze im. Aleksandra Sewruka: Bogumiła Salmonowicz, Dominika Lewicka-Klucznik, Anna Peplińska, Jagoda Falarz, Marta Eisler-Wrzeszcz, Renata Oszejko-Pietroń, Hanna Motyka, Artur Miścicki, Tomasz Walczak.

Będzie można usłyszeć także kilku kompozycji do tekstów poetki w wykonaniu Ireneusza Pietronia i Roberta Machały. Odczytane zostaną także fragmenty wywiadów napisanych przez uczniów Liceum Plastycznego w Gronowie Górnym, w których za wypowiedzi autorki posłużyły cytaty z jej utworów. Wieczór na pewno niebanalny, z dobrymi tekstami, przepojonymi ironią i poczuciem humoru, w magicznej atmosferze Małej Sceny. Zapraszamy na najbliższe spotkanie, które odbędzie się w dniu 13 marca o godz. 18:00, nie tylko miłośników poezji, ale także wszystkich wrażliwych na urodę słowa i radość zycia, których orędowniczką była Szymborska. Darmowe zaproszenia można rezerwować telefonicznie w Teatrze dzwoniąc pod numer 55/641 97 00 wew. 284.

Pięknie o poezji Wisławy Szymborskiej powiedział Wojciech Ligęza. „W poezji Wisławy Szymborskiej człowiek postrzegany jest z perspektywy całego istnienia-wszystkich rzeczy w ich trwaniu i zmianie, w rozkwicie i śmierci, tajemnicy prapoczątków i niewiadomych o statecznych przeznaczeń. Wtopiony zostaje w rozmaitość form natury, przykuty do łańcucha ewolucji, a jednocześnie poprzez dar oraz przekleństwo zyskuje pozycję osobną, tak dalece, że jako wyjątek wśród stworzeń odczuwa kosmiczne osamotnienie”.

Posłuchajmy jeszcze wypowiedzi innego krytyka, piszącego o poetyckim języki pani Wisi. Jerzy Kolarzowski pisze tak: „Wrażliwość i zmysł obserwacyjny poetki – wyostrzone w stronę paradoksów. Życie ludzkie jest wyposażone w uczucia – a Szymborska proponuje język do ich wypowiadania. Emocje poddane zostają ogromnej pracy – wydobywany jest z nich ekstrakt, ujęte zostają przy użyciu najprostszego nawet słowa. Nawet przy pobieżnej lekturze wierszy w świadomości czytającego pozostają konkretne słowa i potoczne frazy. Liryczne słowa umieszczane są w łańcuchu metafor, wypowiedziane z dbałością, we frazach równej długości, przy zachowaniu muzyczności i metrum”.

Tomasz Walczak, rzecznik prasowy