Podstrony / Karol Fryderyk Abramowski

Spośród kilkunastu starostów powiatowych (landratów) w czasach pruskich i niemieckich najtrwalej w historii zapisał się Karol Fryderyk Abramowski (1792-1877).

Zasługi Abramowskiego nie polegają tylko na tym, że pełnił swój urząd od roku 1821 do 1867 a więc przez 46 lat. Okres jego kadencji przypadł na ważny moment w historii naszego miasta. Postać tego starosty przywołuje się najczęściej w aspekcie pobytu Polaków - uczestników Powstania Listopadowego na ziemi elbląskiej na przełomie 1831 / 32 roku.

Abramowski - przyjazny powstańcom - zyskał sobie sympatię Polaków, ale wrogość pruskiego zarządu prowincji i rządu krajowego. Ekielski - jeden z internowanych Polaków - pisał: "dom Abramowskiego był wzorem dla innych, nie mówili w nim po polsku, ale czuli i myśleli jak Polacy".

Z punktu widzenia interesów powiatu, a szczególnie miasta Elbląga ważniejsze od propolskiej postawy było jego zaangażowanie w rozwój przemysłu. Abramowski był współzałożycielem i długoletnim przewodniczącym powstałego w 1828 roku Towarzystwa Przemysłowego. Był promotorem utworzenia przy Towarzystwie szkoły zawodowej, a szczególnie uzdolnionemu uczniowi tej szkoły Ferdynadowi Gottlobowi Schichauowi pomagał finansowo podczas jego nauki w Akademii Przemysłowej w Berlinie i późniejszej podróży stażowej po Europie. Młody Schichau ze wsparciem ze strony Towarzystwa Przemysłowego spotkał się też po powrocie do Elbląga, kiedy zakładał skromny warsztacik mechaniczny w 1837 roku, a który z czasem miał się przekształcić w wielkie przedsiębiorstwo. Abramowski brał także czynny udział w założeniu (1827) Towarzystwa Rolniczego Powiatu Elbląskiego.

Swoje zamiłowanie do wsi i pracy na roli realizował także w inny sposób. Był właścicielem dwóch majątków ziemskich: w Pęklewie i w Łęczach, które uprawiał z wielkim upodobaniem. Celował zwłaszcza w sadownictwie, udało mu się wyhodować nowe odmiany owoców. Nowej wiśni nadał imię Heilgehallen, dla upamiętnienia rzekomego pobytu Mozarta pod Elblągiem. Tak wiele czasu poświęcał pracom rolniczym, iż zawistni pisywali anonimy do władz zwierzchnich, informujące jakoby zaniedbywał obowiązki służbowe.