Czas zadumy i wspomnień

2 listopada, to w kalendarzu religii katolickiej Dzień Zaduszny. Zaduszki to współczesny odpowiednik pogańskiego święta Dziadów, w którym wspomina się zmarłych. W tym dniu można zatrzymać pędzące wciąż życie i poświęcić dzień osobom bliskim, których już przy nas nie ma.

Wciąż słyszymy stwierdzenia, że 24 godziny to za mało. Albo coś wciąż trzeba przekładać na kolejny dzień, albo kosztem snu uda nam się zrealizować cały ambitny plan. Nadmiar obowiązków służbowych i domowych sprawia, że na relaksujący czas wolny doby już nie wystarcza. Brak czasu to częsty powód naszej absencji na grobach bliskich. Rekompensujemy tę nieobecność pierwszego i drugiego listopada. Wtedy tłumnie, całymi rodzinami udajemy się na cmentarze z naręczami chryzantem i kolorowymi zniczami.  

Brak czasu, a często brak sił sprawia, że dni takie jak Święto Zmarłych czy Zaduszki są idealnym pretekstem do tego, by zatrzymać się, pomyśleć, pomodlić, zapalić znicz na grobach zmarłych.

Podobno tradycja stawiania zniczy na grobach wywodzi się z dawnego pogańskiego zwyczaju rozpalania ognisk na mogiłach. Wierzono, że ogrzeją one błąkające się po ziemi dusze. Dawniej zwyczaj zakazywał tego dnia wykonywania niektórych czynności, aby nie skaleczyć, nie rozgnieść czy w inny sposób nie znieważyć odwiedzającej dom duszy. Do zakazanych czynności należało: klepanie masła, deptanie kapusty, maglowanie, przędzenie i tkanie, cięcie sieczki, wylewanie pomyj i spluwanie.

Od tego czasu wiele się zmieniło. Ludzie bez obawy chodzą tego dnia do pracy i wykonują szereg innych czynności, jednak każdy stara się w tym dniu odwiedzić swoich zmarłych na cmentarzu. Tam w ciszy i spokoju mogą złożyć kwiaty, wieńce, zapalić znicze na grobach osób bliskich ich sercu.

Choć to już truizm  pamiętajmy, żeby kochać, szanować i cieszyć się z obecności tych, którzy wciąż są z nami, żeby nie żałować jak przewidział w swoim wierszu ks. Jan Twardowski.

"Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego
Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno"